Os Vellos Tamén Opinan, por Mariña Camba Rey, 1ºBacherelato

Internet no deja de sorprenderme. Se me ha ocurrido poner mi nombre en google y he encontrado una joyita literaria de cuando tenía 16 años. Con este texto gané un premio literario, ya me duele no recordar el nombre pero mi mala memoria se lo ha llevado. Recuerdo la bonificación, cinco mil de las antiguas pesetas para gastar en librerías y tiendas de música. Tampoco recuerdo que libro me compré pero sí el disco, el Hasta Luego de mis queridos Los Rodríguez. Ahi va,

OS VELLOS TAMÉN OPINAN, por Mariña Camba Rey, 1º Bacherelato

"Cada ano a tristura dos meus ollos nestas datas acentúase máis. E, como sempre ocorre cando chega decembro, xa teño frieiras nas mans e nos pés. Agora xa vou vello, e xa son moitos os recordos gardados na miña cabeza.

O Nadal non está feito para a xente coma min. Síntome benquerido, si; pero tamén sinto unha gran tristura interna. Por iso nestas harmoniosas datas, a parte de rir e rir tamén se chora.
Onte cando ía pola rúa e vin o Cartóns, deume unha mágoa que nin eu podía crer. Velaí estaba tirado no chan, cun cartón de Don Simón para entrar en calor, comendo catro anacos de pan e pouco máis...
Son datas moi nostálxicas para min. Quizais por iso sentín unha solidariedade tan grande co Cartóns. Así que collín e deille uns pesos, o que tiña solto. Inda así, seguía sentíndome apesarado.
Chego á casa da miña filla María e non recibo máis que bicos, apertas e achuchóns. Pero este ano é especial. Este ano a miña Maruxiña non está connosco. Este ano á hora da cea recordarei milleiros de momentos máxicos que pasei a carón dela. Pero antes de que comece o meu corazón a doerse, Brais, o máis cativo dos meus netos, tírame da chaqueta e cóntame:

- ¿Sabes, avó? ¡¡Os Reis vanme traer ese boneco supersónico que sae nese anuncio!!

E eu sorrío ante o iluso do rapaz que teño diante miña e que, por certo, ten un gran parecido coa miña Maruxiña.

Entón sentamos a cear vintetantos ou trinta e tantos, xa perdín a conta co paso dos anos. Pero cadaquén anda ó seu: os rapaces, coma tolos, a corricar por debaixo da mesa, María berrando, Uxía rindo ás gargalladas... e eu, ¿que vou facer eu? Eu xa non estou para estas lerias, e cada ano que pasa sinto o Nadal dunha maneira máis egoísta e superficial. Perdinlle o gusto. Debe ser porque xa non son un neno.
E iso que a min encántame o inocente sorriso dos nenos, encántame reunirme coa miña familia, encántame sentirme pai e avó... Pero sen Maruxiña xa non é o mesmo.
¿Quen empezará a cantar panxoliñas cos cativos da casa despois da cea? ¿Quen comezará a rir enerxicamente á hora das uvas? ¿Quen me dará ese lene bico o día un de xaneiro? ¿Quen...?

Agora síntome só, e morro de envexa ó ver as miñas fillas cun bo esposo e cuns fillos incribles.

Síntome orgulloso delas, pero, ¡meu Deus, canto lles queda por vivir!

Antes, cando eu era mozo, o Nadal non se vivía así. Dábaselles máis importancia a outras cousas. Con catro trapalladas quedabamos contentos para todo o ano. Era todo máis traballado e o Nadal vivíase máis intensamente, valorando ata as patacas do polo asado que comiamos na miña casa o 25 de decembro.

A verdade é que non me dou acostumado a este tipo de "luxos" que ten o Nadal. ¿E que dicir dos Reis Magos? ¡Si, eses que veñen de Oriente e visitan as casas de todos os rapaces nun só día!

A xente pon nesa data, 6 de xaneiro, toda a súa ilusión, toda a suor dos meses anteriores traballando a conciencia para gañar cartos para ese día. De pequeno enlouquecía nesa madrugada, pero agora... Agora durmo ata que timbran as miñas fillas para entregarme os seus agasallos.

Non sei se comprenderedes o porqué de que non me guste o Nadal. Non lle deades importancia. Soamente son un vello con pensamentos antigos, que sente o Nadal dunha maneira distante e nostálxica. "